autumn-cat

Przed pięcioma laty z pasją siałam wiatr, pozwalając się owładnąć i opętać nieznanej mi do tamtego momentu magii. Zapragnęłam dostać od losu skrzydła i móc swobodnie szybować, kolekcjonować co i rusz nowe wiatry, wichry, bryzy i zefiry. Niewiele się zmieniło od tamtego czasu. Nadal sieję wiatr. Z pasją. Mówią, że kto sieje wiatr, ten zbiera burzę. Idealnie. I wiosnę czuć w powietrzu, to pewne.

Najbardziej lubię te momenty kiedy po prostu wędruję. Marsz daje mi rzadko spotykane na Ziemi poczucie wolności. Jest w tym coś pierwotnego, co zamieszkuje obszary mózgu przeznaczone do zamierzchłych instynktów, sprzed epoki przepisów, opiekuńczych procedur i instytucji kontrolnych. Oto człowiek wędruje przed siebie. Idzie, gdzie chce, spi tam, gdzie dopadnie go noc. Całe życie zaczyna się ograniczać do teraźniejszości, całe planowanie do jednej doby. Trzeba przeżyć noc, wiedzieć, co się zje jutro rano i dokąd się uda&#

Poriomania - chorobliwy, niepohamowany i niecelowy popęd do wędrowania, pojawiający się bez przyczyny i mijający po pewnym czasie. Teraz już wiem, co mi dolega. Praca napisana, stylistyka się uśmiecha, dużo zaległości w czytaniu - na początek nieśmiertelny Bułhakow na przemian z Przygodą z Owcą Murakamiego. Wędrowanie, wędrowanie, wędrowanie. Oczywiste.